من جام جمم ولی چو بشکستم ، هیچ...

همیشه آن دوره هایی که به یک عدد رند می رسند ویژه هستند. مثلا دهمین جشن خانه سینما ، بیستمین دوره فیلم فجر ، سی امین سال تاسیس بانک ملی ... . آدمها هم همینگونه هستند. وقتی یک دهه را تمام میکنند ووارد دهه دیگر می شوند حس خاصی دارند. اینکه رقم سمت چپ سنت یک عدد بزرگتر شود گاهی خوشحال کننده است وگاهی ترسناک.

از امروز وارد سی سالگی شدم. از چند روز پیش به این فکر میکنم که آیا راهی که پیموده ام درست بوده؟ کجای کار را اشتباه کرده ام؟ آیا در زندگی موفق بوده ام؟

اصولا بر مبنای اینکه چه پیش آید زندگی نکرده ام. همیشه ، از دوران دبستان کارهایی را که دوست داشتم انجام دادم. حتی اگر در ظاهر مرا از موفقیتهای دیگر باز می داشت. هنوز هم همین هستم. انسان باید از زندگی اش لذت ببرد. آدم چندان موفقی نبوده ام. بزرگترین اشتباهم در انتخاب رشته کنکور بود که مسیر زندگیم را تغییر داد . بعد از آن اما دیگر پشیمان نیستم. شاید باید جای بهتری می بودم. شاید از ان چیزی که اکنون هستم راضی نیستم ( که به هیچ وجه راضی نیستم ) اما از بیست تا سی سالگی کارهایی را که دوست داشتم کرده ام. رشته ای را که دوست داشتم دوباره انتخاب کرده ام ومشغول خواندنش هستم. کار ثابتی دارم که آب باریکه ای را تامین میکند. عکاسی را بعنوان جدی ترین علاقه وسرگرمی دنبال کرده ام. کتاب وغذا والبته سفر را هم کنار نگذاشته ام. تنها چیزی که نگرانم میکند وضع نه چندان خوب جیب مبارک است

که فعلا هم ظاهرا بر همین منوال باید بماند...

اگر دهه سوم را بخواهم نامگذاری کنم بدون شک به نام  دهه "تنهایی " خواهد بود . ده سالی که بیشترش با تنهایی عمیقی سپری شد. که البته خیلی مواقع تنهایی خود خواسته بود وهست شاید...

امیدوارم به اصلاح مملکت، باز شدن دریچه های آزادی ، نفس کشیدن در فضای پاک و بدون سانسور ... امیدوارم دهه چهارم نه برای من بلکه برای همه دهه شصتی ها دهه اتحاد ، همراهی والبته مهمتر آزادی باشد...