گاهی انسان کارهایی میکند که سالها بعد می فهمد چقدر احمقانه بود. من شاید جزو معدود انسانهایی بودم که غیر از شماره اول روزنامه " جامعه " ، تمامی شماره های آنرا خریده وخوانده ونگاه داشته بودم. همه روی هم و به ترتیب. سالها بعد نمیدانم کی ، به سرم زد و در یک خانه تکانی همه آنها را دور انداختم. هنوز هم علتش برایم مشخص نیست. شاید نمیدانستم که دیگر جامعه ای نخواهد آمد وشاید با وجود دیگر نشریات نیازی به نگاه داشتن آن نمیدیدم. در حالیکه کاملا اشتباه کرده بودم. هفده ساله ای که " جامعه " میخواند اندازه سی ساله های امروز ودیروز چیز می دانست. خلاصه...
اتاقم اما چند جلوه ماندگار از مطبوعات زمان نوجوانی وجوانی ام هنوز همراه دارد. جلوه هایی که در اسباب کشی از خانه اول به دوم و دوم به سوم همواره روی دست آورده ام آنها را. یک دوصفحه میانی مجله ایران جوان است که عکسی است از شجریان وفخرالدینی در ارکستر ملی ایران از جواد منتظری.
دیگری یادنامه ای است از روزنامه شرق سال هشتاد ودو. آن هم میان صفحه ویژه نامه جشنواره تئاتر فجر که تصویری از تئاتر های مختلف است. و البته دو تصویر بریده شده دیگر در همان ایام که یکی سیاسی ودیگری باز هنری است. اینها نقطه ربط من به روزهای خوب گذشته است. گذشته دور و نزدیک. همین حالا که گاهی دلم از این ماجرا ها میگیرد یاد شب آخر تبلیغات انتخابات اخیرمی افتم.
شبی که دور یکی از میدان های شهر کوچکمان جمع شده بودیم. کشیک بودم وساعت یازده ونیم تازه به آنجا رسیده بودم. چیزی حدود بیست هزار نفر جمع شده بودند .شعار میخواندند وشادی میکردند.سبز پوشیده بودند. من هم دستبندی سبز داشتم و با افتخار قدم می زدم. آن شب احساس پیروزی کردم. بدون توجه به اینکه چه خواهد شد. امروز نیز همچنین.
اتفاق کوچکی نیست. اتحادی که در میان مردم وجوانان به وجود آمده بی سابقه است و امیدوارکننده. راهی زیاد تا پیایان نمانده. این را از همان جمع بستهزار نفری شهر کوچکمان فهمیدم. فردای پیروزی چه جشنی برپاست...
آخی...
تو هم مثل همه روزنامه و نشریه جمع کنی داشتی. اما خبُ کلا با شعورانه تر و بزرگانه تر :)
من فقط دعا می کنم همیشه امیدوار باشی و امیدهات آرزو نمونن :)