نامه ای به اوباما

جناب رئیس جمهور اوباما، شما را درک می کنم.

می فهمم که چرا اینگونه در ایجاد رابطه با جمهوری اسلامی به جاده شتاب افتاده اید. می دانم مشاورانتان با آگاهی از زیر وبم جامعه ایران چه توصیه هایی به شما کرده اند. کارتان بعنوان کسی که به فکر منافع کشور خودش است کاملا درست است. این به نفع شما ودولت شماست که در سالروز سیزدهم ابان و اشغال سفارت شما رد تهران به رهبران _ ونه مردم _ ایران پیغام  بدهید که گذشته ها را به فراموشی بسپاریم و اینده ای نو را بسازیم.

میدانید چرا؟ چون از اینده ای که خیلی زود می توان برای ایران متصور شد هراس دارید. شما ومشاورانتان میدانید که جنبش سبز ایران که این روزها شناخته ترین جنبش ازادی خواهی ودموکراسی خواهی در جهان است بیگانه ستیز نیست. همچنان که به قدرتهای بزرگ دنیا پشت نمی کنند اما در آغوش آنان نیز خود را به تمامی نمی افکنند.

فردای روز پیروزی جنبش سبز وحاکمیت استقلال وآزادی وجهوری ایرانی واقعی ، روابط با تمام دنیا برقرار خواهد بود اما بر اساس منافع ملت نه منافع گروهی خاص از حاکمیت. واین همان عامل ترس شماست که اگر امروز رابطه ای ایجاد نشود وامتیازهای کلانی برای دولت خود به ارمغان نیاورید پس فردای پیروزی باید در موضعی برابر رودرروی نمایندگان سبز ایران بنشینید وآن روز دیگر خبری از امتیاز نخواهد بود.

این تمام هراس شماست که با دیدن تمام آنچه که در چند ماه اخیر در کشور ایران اتفاق افتاده تنها به ابراز تاسف اکتفا نموده اید.

جناب رئیس جمهور، اجازه بدهید من برایتان ابراز تاسف کنم. برای کسی که به ناحق جایزه صلح نوبل رابرده و حتی واکنشی در حد رئیس جمهور فرانسه در قبال نقض حقوق بشر در ایران از خود نشان نداده است. برای کسی که تنها زست یک حامی صلح را میگیرد . شما در مقابل چه کسانی ژست میگیرید؟ در مقابل ملتی که ده سال پیش از شما نماینده اش جایزه صلح نوبل را برد . جایزه را برد به خاطر کارهایی که کرده بود نه بخاطر حرفهایی که زده بود. شما فقط حرف می زنید. اما همین حرف زدنتان هم مشکل دار است.

آقای اوباما، انسانها گاهی خوب حرف می زنند و گاهی حرف خوب میزنند. در مورد ایران شما تاکنون تنها خوب حرف زده اید و نه حرف خوب ...