ضعف ها رخ می نمایند وجنبش پوست می اندازد...

شب قبل از بیست ودوم بهمن که سایت بالاترین را میخواندم، می دانستم که سبز ها در روز موعود کاری از پیش نخواهند برد. ادعای اینکه " ما بیشماریم" ، سقوط همین فرداست و " امشب شب پیروزی است " و شعار هایی از این دست در شرایط فعلی تنها از سوی ساده اندیشان و نوجوانان بر می آید.

این درست است که جنبش سبز رهبر آنچنانی ندارد اما همین رهبری جمعی وناشناخته را نباید به دست چند نوجوان پای کامپیوتر نشین سپرد و راههای احساسی وگاه مسخره ای برای پیروزی انتخاب کرد.

این را هر بچه دبستانی می داند که در روزهای متعلق به حکومت ، طرفدارانش به خیابان می ایندو آن را پر میکنند. هرچقدر هم که بگوییم اینها به زور آورده شده اند یا چیز هایی مشابه اشتباه کرده ایم. هر حکومتی طرفدارانی دارد که بخصوص در پایتخت ، میتوانند نمود بیشتری داشته باشند.

ضمن اینکه با راهپیمایی ارام و چند ساعته وپراکنده و بدون بازتاب آنچنانی نمیتوان امید خاصی برای ایجاد تغییر خاصی داشت.

یکی از مشکلات جنبش سبز در مرحله کنونی نداشتن حامی قدرتمند وموثری در داخل کشور است. موسوی وکروبی هنوز تکلیف خود را با حاکمیت وحکومت روشن نکرده اند و تنها سنگهایشان را با دولت واکنده اند. دیگرانی هم که وجود ندارند.در خارج از کشور هم بیشتر از آنکه وحدت باشد اختلاف موج می زند.

یکی دیگر از مشکلات وضعفهای عمده جنبش ، نداشتن یک شبکه ماهواره ای تصویری است. شبکه ای که به راحتی میتواند توسط تعداد بیشماری از سیاسیون وروزنامه نگارانی که به خارج از کشور رفته اند اداره شود. این مهمترین نقطه ضعف جنبش است

و...